Στο βιβλίο της «Έτσι ώστε να μην με φάει η μάγισσα» (So the witch won’t eat me), η Dorothy Bloch γράφει για τους φόβους βρεφοκτονίας μικρών παιδιών που πηγάζουν από το ευάλωτο της ηλικίας τους. Σε ένα κόσμο με γίγαντες και μάγισσες τα παιδιά έχουν κάθε λόγω να έχουν τέτοιους φόβους. Το ότι τέτοιες φιγούρες παραμυθιών μπορεί να αντιπροσωπεύουν τους γονείς είναι μια άμυνα των παιδιών όπου μέσα από αυτή την προβολή οι γονείς μπορούν να κρατήσουν την καλή και στοργική εικόνα που τα παιδιά χρειάζονται να έχουν για αυτούς σαν προϋπόθεση για την επιβίωση τους. Αν και φυσιολογική εξέλιξη στην ανάπτυξη, οι φόβοι μπορεί να φτάσουν σε επικίνδυνα σημεία για την ψυχική (ή ακόμα και σωματική) ζωή των παιδιών όταν το περιβάλλον τους επενδύει τέτοιους φόβους.
Σε οικογενειακό περιβάλλον που επικρατεί η βία, σωματική, λεκτική ή ψυχολογική, το παιδί πιθανό να φέρει στην επιφάνεια διάφορα συμπτώματα ως άμυνες μπροστά στις έντονες και ανυπόφορες πιέσεις που δέχεται εσωτερικά και εξωτερικά. Η εξαρτημένη και ευάλωτη του θέση θα τον κάνει ακόμα πιο ευάλωτο και οι φόβοι θα γίνουν εντονότεροι. Είτε ο κίνδυνος για την υγειά του παιδιού είναι πραγματικός ή φανταστικός, το παιδί θα περάσει μια επώδυνη διαδικασία όπου θα ανησυχεί για την ζωή και την ασφάλεια του.
Όταν η κόρη μου ήταν περίπου τριών χρονών καθόμασταν ένα βράδυ μπροστά στην τηλεόραση μαζί με την σύζυγο μου. Μέσα από τις εντάσεις της ημέρας αναπτύχθηκε μια κάπως έντονη συζήτηση με την σύζυγο. (Επί ευκαιρίας να αναφέρω το ακόλουθο: Ο Hyman Spotnitz, ιδρυτής της ψυχαναλυτικής σχολής Modern Psychoanalysis, ανάφερε ότι μικρό-καβγαδάκια μεταξύ ζευγαριών είναι μια υγιές μορφή εκτόνωσης έντασης αφού αρνητικά συναισθήματα μεταξύ των ζευγαριών είναι απολύτως φυσιολογικά. Τα σοβαρά προβλήματα ξεκινούν όταν αυτά τα συναισθήματα παραμένενουν καλά απωθυμένα και ασυνείδητα. Πίσω στο θέμα μας) Μέσα στην ένταση της στιγμής αγνοήσαμε την κόρη μας η οποία μας διάκοψε για να ρωτήσει διστακτικά, «Τι κάνετε?» Και επειδή σαν ψυχαναλυτής έμαθα να στρέφω πίσω τις ερωτήσεις των παιδιών μου, όπως κάνω και με τους αναλυόμενους, ώστε να ακούσω τις δικές τους απόψεις, σκέψεις, και συναισθήματα, την ρώτησα, «Τι κάνουμε?», όπου και συνέχισε, «Μαλώνετε?….Φοβάμαι». Τα παιδιά μας μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι μας δάσκαλοι για να γίνουμε καλύτεροι γονείς. Δεν είναι εύκολο για τα παιδιά να εκφράσουν τις σκέψεις τους και καλό θα ήταν να επιβραβεύονται όταν το κάνουν. Και όταν λέω επιβράβευση δεν εννοώ δώρα. Τα λεφτά και τα δώρα δεν θα είχαν την εμβέλεια που έχουν αν η κοινωνία δεν επένδυε τόσο πολύ σ’αυτά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η συναισθηματική επικοινωνία προς το παιδί. Ευχαριστήσαμε και συγχαρήκαμε την κόρη μας που μοιράστηκε τον φόβο της μαζί μας που εμείς προκαλέσαμε.
Όταν μικρό-καβγαδάκια μεταξύ ζευγαριών προκαλούν φόβο στο παιδί, φανταστείτε τι τρόμος προκαλείται σε περιπτώσεις βίας, κάθε μορφής. Ας προστατεύσουμε τα παιδιά μας και αν κάποια ζευγάρια δυσκολεύονται να ελέγξουν τους εαυτούς τους καλό θα ήταν να αποζητήσουν επαγγελματική βοήθεια.