“Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν,ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν.”
Μέγιστη σοφία φανερώνει ο ενσαρκωμένος Θεός μέσα απο την προσευχή που προτείνει στους ακόλουθους του. Αν μόνο η ανθρωπότητα Τον άκουγε πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος σήμερα.
Ο πόνος του παρελθόντος στοιχειώνει τον άνθρωπο καθηλώνοντας τον εκεί, καταδικασμένο στο παράπονο, στην αδικία που υπέστησαν, στην απογοήτευση, στην μιζέρια. Κάποιοι άνθρωποι φαίνονται ανίκανοι να προχωρήσουν και να συγχωρήσουν. Υπάρχει μια ασυνείδητη ικανοποίηση, μια ταύτιση με την αδικία και το παράπονο, λες και αν το ξεπεράσουν θα χαθούν, θα χάσουν το νόημα, λες και ο πόνος γίνεται αυτοσκοπός.
Στο βιβλίο του “Η αδικία που πληγώνει», ο ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Καραγιαννης αναφέρει και συμπεράνει, «Η ελευθερία καταργείται από την αίσθηση της αδικίας. Αυτός που αισθάνεται αδικημένος δεν συνειδητοποιεί ότι χάνει τη ζωή του, καθώς ο νους του γυρνά διαρκώς στο γεγονός και στα πρόσωπα που τον πλήγωσαν. Η χειρότερη αδικία που μπορεί να υποστεί κάποιος δεν αφορά την βλάβη που του έγινε, αλλά την ομορφιά που δεν θα βιώσει, αν καθηλωθεί στο επώδυνο παρελθόν.»
Από την άλλη ομως, ο αδικημένος, ο πονεμένος, ο παραπονεμένος, δεν χρειάζεται κάποιον να του υπενθυμίζει ποσό όμορφη είναι η ζωή για να ξεπεράσει τα συναισθήματα που νιώθει. Στην καλύτερη περίπτωση μια τέτοια προσέγγιση μπορεί να εκνευρίσει τον αδικημένο και αυτό είναι καλό διότι σε τέτοια άτομα υπάρχει μεγάλος ασυνείδητος θυμός που η εξωτερίκευση του (μέσω του λόγου φυσικά) βελτιώνει την κατάσταση. Συνήθως όμως τέτοια προσέγγιση θα επιφέρει πίεση και άγχος στο άτομο ότι θα πρέπει να νιώθει καλά και αυτό θα προκαλέσει και ενοχές για την κατάσταση του που μοιάζει με ένα συναισθηματικό αδιέξοδο.
Για τα κοντινά του άτομα ο αδικημένος καταντάει κουραστικός. Οι άνθρωποι συνήθως αποφεύγουν άτομα που εκπέμπουν μια μιζέρια που ίσως ακόμη να τους αναβιώνει ασυνείδητα δικές τους αδικίες και απογοητευσεις από το μακρινό τους παρελθόν. Όπως και να’χει ο αδικημένος απομονώνεται, και έτσι έχει ακόμα ένα λόγο να παραπονιέται για τους άλλους.
Ο άνθρωπος αυτός θα πρέπει να αποταθεί στους ειδικούς για ψυχανάλυση (ή ψυχοθεραπεία). Οι ειδικευμένοι ψυχοθεραπευτές έχουν εκπαιδευτεί πολλά χρόνια στο να μπορούν να υπομένουν συναισθηματικά και να είναι παρών με κάθε περίπτωση.
Ο δρόμος μπορεί να είναι μια πρόκληση και για τους δυο, θεραπευόμενο και θεραπευτή, όμως μπορεί να είναι λυτρωτικός. Έχει παρατηρηθεί ότι στην πορεία της θεραπείας ο αναλυόμενος αρχίζει να βλέπει την ζωή διαφορετικά χωρίς καν να συνειδητοποιεί τι έχει αλλάξει. Οι άνθρωποι αυτοί που καταφέρνουν να απεγκλωβιστούν από τις αλυσίδες που τους καθήλωσαν στο παρελθόν, νιώθουν επιτέλους ελεύθεροι, και αρχίζουν να βιώνουν την ομορφιά που για τόσο καιρό έχουν στερηθεί.